Την είδα από απόσταση.
Όσο την πλησίαζα βεβαιωνόμουν, ναι αυτή ήταν.
Το πρόσωπό της ήταν κόκκινο και τα μάτια πρησμένα με δυο μαύρους κύκλους από κάτω.
Ψηλή, εύσωμη, με ένα βήμα σταθερό και αγέρωχο θα έλεγα.
Χαρακτηριστικό ήταν το χαμόγελό της, που σχημάτιζε δύο μικρά χαριτωμένα λακκάκια στα μάγουλα.
Πάντα περιποιημένη, άλλωστε η δουλειά της ήταν μοδίστρα.
Χρόνια, από κοπελίτσα, σε έναν οίκο υψηλής ραπτικής.
Και εκεί έμαθε να βγάζει και πατρόν, να σχεδιάζει ρούχα, με άλλα λόγια όταν ρωτούσες τι δουλειά κάνει, η απάντηση ήταν μοντελίστ.
Τα γράμματα μπορεί να μην τα έπαιρνε αλλά στη δουλειά της τσακάλι ήταν.